ब्रेन बाइट्स 

युरोपको यात्रा

यति एअरको तातो हावा 

 ओम बानियाँ

गन्तब्य थियो, युरोप । २०७६ साल भदौ २४ गते बिहानै गौतमबुद्ध एअरपोर्ट भैरहवामा पुग्यौ हामी तीन जना, आमा, बुबा र म, काठमाडौंका लागि, काठमाडौंबाट स्वीडेन, बेलायत अन्य सेनजेन देशहरु घुम्न, पारिवारिक भेटघाट र दसैंतिहार मनाउनका लागि । ८.५५ को उडान थियो । हामी ८ बजे नै एअरपोर्ट पुगिसकेका थियौ । तर, यति एअर आधा घण्टा पैतालिस मिनेट गर्दा गर्दै डेढ घण्टा नै डिले भयो । प्रतिक्षालयमा नेपाल अस्र्टिच फार्मका संचालक सीपी शर्मासँग भेट भयो तीन वर्ष पछि । भेट भयो, प्रेम नगरका दाई विष्णु पाण्डेका बुढाबुढीसँग पनि । बुबाले सोध्नु भयो, कता हिँडेको ? उनले भने, अस्ट्रेलियातिर । 

प्रतिक्षा गर्न निकै गारो हुन्छ, तर यसको विकल्प थिएन । समयमै गौतमबुद्ध अन्तर्राष्ट्रिय एअरपोर्ट बनेको भए हामी एअरबसमा सिधै दोहातिर जाने थियौ, काठमाडौं जानु नै पर्दैन्थ्यो । पर्यटन तथा नागरिक उडड्यान मन्त्रीले जति गफ लगाए पनि गौतमबुद्ध अन्तर्राष्टिय एअरपोर्टको निर्माणलाई हेर्दा अझ एकदुई वर्ष एयरपोर्ट संचालनमा आउला जस्तो देखिँदैन्थ्यो । 

साढे दस बजे बल्ल जहाज आयो । हामी जहाजमा चढ्यौ । पर्खाइले थकित हामीलाई कतिखेर काठमाडौं पुग्ने हतार थियो । तर कतिपय यात्रीहरुले जहाज चढ्दै गर्दा सेल्फी लिँदै थिए । पक्का पनि उनीहरुले काठमाडौं जाँदै गर्दाको अवस्था भन्दै फेसबुकमा फोटो हाले होलान् । नेपालमा फेसबुकले धेरैलाई लति बनाएको छ । फेसबुकमा फोटो हाल्न सेल्फी लिँदा कतिको ज्यान पनि गएको छ । त्यसो त फेसबुकले आन्तरिक पर्यटन पनि बढाएको छ । कतिपय मानिसहरु त फेसबुकमा फोटो हाल्नका लागि पनि घुम्न जान्छन् । जहाज भित्र आमाबा दायाँ तिर बस्नु भयो । म वायाँतर्फ । हाम्रो पछिपट्टि सीपी शर्माको सीट थियो । जहाज उढ्यो । उफ गर्मी ! जहाज भित्र चिसो हावा चल्ने ठाउँमा तातो हावा चल्यो । सबै कराउन थाले । एअर होस्टेसहरुले पाइलटलाई खबर गरे । तर जहाजको एसी ठीक भएन । कराउँदै र पसिना पुछ्दै काठमाडौं पुगियो । र, नेपालको हवाइसेवा यस्तै हो भनेर आआफ्नो बाटो लागियो । तर, मलाई मात्र होइन यति एअरको त्यो उडानमा यात्रा गरेका जो कोहीलाई डिमेंसिया जस्ता रोगहरु नलागेको खण्डमा नमर्दासम्म त्यो क्षण सम्झना रहिरहन्छ । यहाँ उल्लेखनीय कुरा के भने मानिसको स्मरण शक्ति भावनाबाट प्रभावित हुन्छ । त्यसैले मन छुने अति राम्रो भावना वा अति खराब भावना मेमोरी बैंकमा राम्रोसँग स्टोर हुन्छ । त्यसैले त मानिसलाई अति गर्मी वा अति सर्दी, अति मान वा अति अपमान, अति सुख वा अति दुःखसँग सम्बन्धित भावानात्मक कुराहरु सजिलै याद रहन्छ । स्कूलका अनगिन्ती दिनहरुमा पुरस्कार पाएको दिन वा शिक्षकले गाली गरेको वा सजाय दिएको गरेको दिन कुनै विद्यार्थीले साहेदै बिर्सिन्छन् । स्मरणशक्तिको यस विज्ञानलाई विज्ञापनले खुब उपयोग गरिरहेको छ । 

अर्को दिन बिहान ८ बजे हामी त्रिभवुन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल तर्फ लाग्योै । टैक्सी ड्राभइरले सोधे, अस्टे«लियातिर हिँडनु भाको हो ? मले भनेँ, होइन युरोपतिर । कुरा गर्दा थाहा भयो, उनका छोरा छोरीहरु पनि बाहिर गएका रहेछन् । छोरी जापान । छोरा चाही दुबइ । उनी पनि १० वर्ष दुबइ बसेर फर्खेका रहेछन् । विमानस्थल पुगेपछि उनले टैक्सीबाट लकेज झारेर गेटसम्म पुराउन सहयोग गरे । हामी भित्र पस्यो ।

सुरक्षा जाँच तथा बोर्डिंग पास लियौ । अनि हामी माथिको तल्लामा चढ्न स्कालेटर(स्वाचालित सिढी) तर्फ लाग्यौ । मैले हयाण्डब्याग बोकेर आमालाई समाएर स्कालेटर चढेँ । बुबा पछि पछि हुनुहुन्थ्यो । बुबाको एक हातमा जकेट थियो, अर्को हातमा ब्याग थियो । सिढीको छेऊमा खुट्टा परेछ, बुबा धन्न पल्टिएर तल खस्नु भएन, पछि पछि आएकी बैनीले पछिबाट सर्पोट नगरेको भए र त्यहाँ तैनाथ गार्डले दौडिँदै आएर स्कालेटर बन्द नगरेको भए बुबा स्कालेटरबाट तल खस्न हुन्थ्यो, टाउको फुट्न सक्थ्यो । हातखुट्टा भाँचिन पनि सक्थ्यो । बुबा पहिला पनि देशविदेश जाँदा पटक पटक स्कालेटरमा हिँडनु भएको थियो, तर त्यस दिन धन्न ठूलो दुर्घटनाबाट बच्नु भयो । विश्वभरि अझ विकसित देशहरुमा, स्कालेटर निकै प्रयोग हुन्छ । एयरपोर्ट, रेलवे स्टेसन तथा सपिंग मल आदिमा स्कालेटर नै हुन्छ । स्कालेटर दुर्घटना पनि निकै हुन्छ । पछिल्लो अध्ययन अनुसार अमेरिका जस्तो विकसित देशमा समेत स्कालेटर दुर्घटनामा परि हरेक वर्ष दसौं हजारौं मानिस घाइते हुन्छन् र कतिपय मर्ने गर्छन् । 

आमाको सातो गयो । आमाले त्यी बैनीलाई भन्नु भयो, धेरै धेरै धन्यावाद छ छोरी । भगवान बनेर आयो बुबालाई बचाउन । आमाको मुटु बेतमासलले धड्करहेको थियो । सास छिटो छिटो चलिरहको थियो । मैले आमाबुबालाई कुर्सीमा लगरे बसाएँ । केही क्षण आराम गरेपछि आमालाई केही आराम भयो । अनि हामी जहाजको प्रतिक्षामा प्रतिक्षा रुममा गयौ । 

विष्णु दाई कताबाट टुप्लक्क आए र भने, होइन तपाईहरु पनि अस्ट्रेलिया तिरै हो ? मैले भनेँ, होइन युरोपतर्फ । हिजोआज विदेश जाने बुढापाकाको नेपालीहरुको संख्या निकै बढेको छ । विदेशमा छोराछोरीहरु भएका कारण नै घुम्न जान पाएका हुन् । तर, छोराछोरीहरुले विदेश बोलाएर बिदेश गएका कतिपय आमाबुबाको आफ्नै गुनासो छ । के को घुम्न बोलाएका हुन र ? सुत्केरी स्याहार गर्न, छोराछोरीहरु हेर्न र गुहुमुत सोर्न बोलाएका हुन् ? ठीक समयमा जहाज आयो । हामी कतार एअरवेजमा चढ्यौ । जहाज दोहाको हमाद इन्टरनेशनल एयरपोर्टतिर लाग्यो । हामी बसेको सिटको केही पछितिर एक हुल नेपाली युवाहरु थिए । जहाज उडेको केही छिनमै रक्सी खाँदै हल्ला गर्न थाले, एअर होस्टेसलाई नेपालीमा जिस्काउदै पनि थिए । हामीलाई उनीहरुको व्यवहार कति पनि ठीक लागेको थिएन । तर केही बोलेनौं । 

ठीक समयमा नै जहाज ल्याण्ड भयो । भर्दौ २५ गते पनि बाहिरको तापक्रम ४२ डिग्री भएको थाहा भयो । हामी जहाजबाट उत्रिर्यौ । एक जना केटी आई र ती युवाहरुलाई गोरुलाई नाकेरसीमा डोराएझैं गरेर लिएर गई । मलाई कस्तो लाग्यो भने विश्वमा दासप्रथा अझै पनि जीवित छ । 

हामी आफ्नो बाटो लाग्यौ । दोहाको हमाद एअरपोर्ट कति ठुलो हो ? स्कालेटर, इलेभेटर, ट्रेन गर्दैैै निकैबेर हामी प्रतिक्षारुममा पुग्यौ । आधा घण्टामा नै जहाज आयो । जहाज कम्पनी एउटै हो, कतार एअरवेयज । तर काठमाडौं दोहा उडानको एअर होस्टेसहरुको व्यबहार र दोहा स्टोकहोम उडानका एअर होस्टेसहरुको व्यबहार आकाशजमिनको फरक थियो । नेपालबाट कतार बढी नेपाली कामदार आउँछन् र उनीहरुलाई जस्तो व्यवहार गरे पनि हुन्छ भन्ने जहाज कम्पनीले कर्मचारीलाई प्रशिक्षण दिएको हुनुपर्छ । 

लभ अफ अट्राक्सन

दोहा स्टोकहोम उडानमा एक जना थाइ एअरहोस्टेस थिइन्,  नमस्ते र आमा भन्न जानेकी । उनले आमालाई खुब माया गरिन् । सोधी सोधी शाकाहारी खाना खुवाइन् छोरीलेझैं । ठीक समयमा नै हामी स्टोकहोमको अलराण्डा एअरपोर्टमा पुग्यो । ती एअरहोस्टेसले आमालाई अँगालो हालेर बिदा गरिन् । आफ्नै आमा जस्तो गरेर । जहाजमा आमाहरु जस्ता त अरु पनि थिए, तर हाम्री आमाप्रति उनी किन यसरी आर्कषित भइन्, उनले नै जानुन् । साहेद लभ अफ अट्राक्सन भनेको यही हो कि ? 

सहजरुपमा हामी त्यो विशाल अरलाण्ड एअरपोर्ट बाहिर निस्कियौ, बाहिर दिदीभिनाज्यु तथा भान्जाहरु हातमा फुलको गुच्छाको न्यानो माया लिएर हामीलाई पर्खिरहेका थिए । क्रमश;